Over mij

Grappig, ik hóór je denken! Ik wéét dat je denkt:

Oeps en whahaa, niks voor mij. Straks laat ze me iets doen wat ik niet wil...

Ik zal je eerlijk vertellen, dat ik die mening óók ooit had... Maar ik ga natuurlijk niet iemand helpen als ik niet wéét wat je ervaart!! Ik heb het namelijk zélf ondervonden! En óók met de gedachte van:  Wat moet ik in vrédesnaam verwachten? Is die man te vertrouwen? En wat gaat ie me laten doen?

Ik vond het dóódeng!!

Maar ik vond dat het móest! Niet alleen om jou gerust te stellen, maar omdat ik zelf met een eigenaardig probleem zat. En ik wist niet waar het opeens vandaan kwam. Wat ik wél wist, dat ik er héél snel vanaf wilde.

Ik weet niet of je bekend bent met vorige levens, maar dat is ook helemaal niet belangrijk. Heb je er niets mee, ook goed, maar daar had het in mijn geval wel degelijk mee te maken.

Oké, ik zal je vertellen wat er gebeurde:

Ik ben n.l. gék op actiefilms... Altijd geweest en ik vrát ze. Nóóit ergens last van. Het gekke schijnt ook - net als met bijv. een allergie - dat zoiets zómaar naar de oppervlakte kan komen, wat bij mij ook het geval was.

Ik denk dat ik een jaar of 40 was, toen ik heel langzaam maar zeker, in elkaar ging kruipen als ik zag dat iemand gevangen zat, gekneveld was... Bizar dacht ik. Wat ís dat in vredesnaam? Waarom werd ik ineens misselijk als ik dat zag? En daar bleef het niet bij. Na verloop van tijd werd het alleen maar erger. Bah! Het zweet brak me uit en mijn hart begon in mijn keel te kloppen... Kon ik nou niet meer naar mijn favoriete films kijken?

Te gek voor woorden. Ik kon het gewoon niet accepteren dat ik daar last van had en ging op zoek...

Toen de dag van mijn afspraak aanbrak, leek het of er een zwerm vliegen in mijn maag zat en geloof me... ik heb op het punt gestaan om af te bellen. Maar eigenlijk, als ik eerlijk was tegenover mezelf, wíst ik dat ik ergens last van had, wat ik gewoon niet kon negeren. Het was en ís voor mij een heerlijke ontspanning, om 's avonds mijn benen onder mijn kont te trekken en heerlijk te kijken naar actie.

Nadat ik met zweethandjes de man een hand had gegeven, wees hij naar een stoel aan de andere kant van zijn bureau. Natuurlijk wilde hij weten wie ik was, waar ik vandaan kwam, hoe ik aan zijn adres kwam en met welk probleem ik kampte.

Het gesprek verliep gemoedelijk, maar de zenuwen bleven. Het moment brak aan dat hij opstond en me uitnodigde in een relaxte stoel plaats te nemen en terwijl hij erachter ging staan, voelde ik hoe de stoel werd uitgeklapt en ik meer lag dan zat.

Oké, zei hij, terwijl hij op een stoel naast mij plaatsnam. Doe maar rustig je ogen dicht en het enige dat je hoeft te doen, is te luisteren naar mijn stem.

Ik hoorde de stem rustig allerlei ontspanningsopdrachten geven, waarbij mijn aandacht gefocust werd op elke spier in mijn lichaam. En het gekke was, dat ik me daar nooit in verdiept had, maar ik vóelde de focus en werd me duidelijk bewust van al die spieren, die ik langzaam maar zeker los ging laten.

Mijn lichaam voelde zó relaxed, maar mijn geest bleef alert en ik hoorde elk woord. Mijn geest nam de overhand, terwijl mijn lichaam er niet meer toe deed, terwijl ik gewoon kon denken: als ik wil kan ik nu gewoon weggaan...

Hij begeleidde mijn geest naar een stip in de verte... Ik wéét dat je nieuwsgierig bent, zei hij. Je wilt weten wat het is... die stip... Reis er met je geest maar naartoe... dichter... en dichter... wordt het al duidelijker...? Nee... reageerde ik, terwijl ik mijn best deed om te zíen...! Geeft niets... hoorde ik zijn stem weer... adem nog maar een keer rustig in... en uit... en reis dan weer rustig verder...

Hoe dichter ik bij kwam, hoe benauwder ik het kreeg... Ik voelde een brok in mijn keel en een blok op mijn maag en het zweet begon me uit te breken...

Ik denk dat hij de verandering zag en zei... de stip wordt groter... steeds groter... en begint steeds meer... en meer... vorm aan te nemen... kijk maar rustig... en als het je teveel wordt... haal je weer even diep adem...

Maar ik vóelde dat ik het móest weten... Ik wilde niet meer terug, hoe rot ik me ook voelde... de stip begon te veranderen... begon een vorm aan te nemen... ik zag beweging... en de adem stokte in mijn keel toen het beeld duidelijk werd... ik vóelde mijn kapotte armen... geketend door stalen banden... kettingen rammelden... aan mijn kapotte enkels... ik rook de doordringende geur van zweet... donker... het gezicht nat... bebloed... uitgeput... hing het naar beneden...

Zie je iets...? hoorde ik zijn stem, waarop ik gewoon 'ja' antwoordde. Ik had nog steeds mijn ogen dicht en vertelde hem wat ik zag... heel gewoon... 

Ik hoorde hem kuchen, maar mijn focus bleef bij het beeld in mijn onderbewustzijn... Mijn ademhaling versnelde... Ik voelde tranen van machteloosheid...

Toen drong de rustige stem weer tot me door... concentreer je maar weer even op je ademhaling... adem rustig in en weer uit... langzaam wordt je je weer bewust van je lichaam... en de ruimte waar je nu bent...

Met betraande ogen keek ik de man na enige tijd aan. Dat was heftig hè? hoorde ik hem zeggen. Behoorlijk, reageerde ik nog na rillend. Maar... wil dit zeggen dat ik... Ik kon het niet uitspreken. Ik was bang dat ik voor gek verklaard zou worden. Ik keek hem alleen maar vragend aan en wachtte tot hij iets zou zeggen. Je bent teruggegaan naar een vorig leven... waar je slaaf was...

Ik was confuus... Ik hoor je weer denken... jaja... mooi verhaal... gewoon fantasie!  Tja... ik kan je geen ongelijk geven.  Té bizar! 

Ik heb er nog lang over nagedacht.  Eenmaal thuis, begon ik onbedaarlijk te lachen... Ik voelde me belachelijk.  Was ik nou in de maling genomen?

Maar... Hij had me niets voorgeschoteld... Ik had het toch écht zelf gezien... Ik haalde mijn schouders op en ging over naar de orde van de dag. Af en toe schoot het me weer te binnen en moest ik weer lachen in mezelf.

Diezelfde avond keek ik weer een film. Maar zal je net zien...  Geen gevangenen... geen geknevelden...

Een paar avonden later - ik was het voorval al bijna vergeten, grappige ervaring maar niet voor herhaling vatbaar - was het weer raak.  Ik had weer een film te pakken waarin iemand vastgebonden was aan een stoel, terwijl hij stroomschokken kreeg...  Ik keek net als anders.  Film is film dacht ik altijd...

Totdat...  Ik ging met een ruk rechtop zitten...  Mijn mond viel open...  Hoe kán dat nou??  Ik voelde nog wel een beetje een brok in mijn keel, maar daar bleef het bij...  Ik wachtte...  Tot het de kop weer zou opsteken...

Na een klein weekje was het compleet verdwenen!  Ik wist gewoon niet wat me overkwam!

GEWELDIG!!  Mijn fascinatie voor het fenomeen HYPNOSE was geboren!

 

Reactie plaatsen

Reacties

Er zijn geen reacties geplaatst.